I po świętach! Wstał dzisiaj normalny, mroźny, grudniowy dzień... przed nami koniec roku... dla jednych jeszcze bardziej przejmująca i wzruszająca data, dla innych po prostu kolejna okazja do świętowania, zabawy... każdy z nas osobiście i różnie podchodzi do takich dat. Są ludzie, którzy czas mierzą od święta do święta, zwracając ogromną uwagę na celebrowanie i tradycję, inni traktują te daty jak normalny, zwykły dzień... Wigilię, pierwsze święto spędziłem z konieczności w pracy, w poradni. Ogromna liczba pacjentów, głównie z dziećmi... . Zawsze zaskakują mnie rodzice, którzy nie wykonują praktycznie nic, żadnego ruchu medycznego wobec swojego dziecka, kiedy pojawiają się pierwsze objawy chorobowe, tylko wsadzają dziecko do samochodu i przyjeżdżają do lekarza. Zawsze zastanawia mnie, o czym to świadczy? Przecież kiedyś, kiedy byłem dzieckiem, zawsze w domu znajdowały się chociażby "dyżurne" leki przeciwgorączkowe, bo dziecko może zagorączkować z przynajmniej 100 powodów, w pierwszych godzinach, nawet dniach niemożliwych do zróżnicowania. Czasem przyczyny mogą być banalne, często zwykłe pozostawienie dziecka w domu na dzień, dwa skutecznie likwiduje przyczynę często zwykłego przeziębienia, kiedy mały organizm bez stresu związanego ze zmianą otoczenia, temperatury świetnie radzi sobie sam, z niewielką pomocą podstawowych leków. Kiedy patrzę na często powtarzające się twarze i nazwiska ludzi, którzy regularnie odwiedzają poradnię ... nocą z dziećmi, zastanawiam się wtedy, gdzie tkwi problem....
.........................
Wracając do świąt... w tradycji polskiej, katolickiej mocno preferowany jest slogan świąt rodzinnych. Bo przecież chrystusowa rodzina, dziwna, bo dziwna (kto zagłębił się w ostatnie newsy dotyczące dziejów Chrystusa, ten wie, o czym piszę), ale tworzyła schemat "rodziny". Bombardują nas wtedy w duchu tej tradycji ze wszystkich mediów reklamy i informacje o rodzinnym spędzaniu czasu, rodzinnych prezentach, rodzinnych przyjęciach... patrząc na to dzisiaj z trochę innej perspektywy smutno zastanawiam się wtedy nad ludźmi, którzy nie mają rodzin, którzy są sami, są singlami... jakie to muszą być smutne i przejmujące dni, jeżeli dadzą się ponieść emocjom nakręcanym przez wszystkich i wszystko dookoła. Singiel z założenia, z wyboru? To raczej fikcja. Każdy ma w sobie potrzebę bycia dla kogoś, bycia z kimś bliskim, najbliższym... nie zawsze jednak odnajdują się te przysłowiowe "połówki pomarańczy", i wtedy te dni budzą najczęściej smutne refleksje, stojące w wielkim kontraście do uśmiechniętych buziek spoglądających na nas z reklam na ulicach czy z ekranu telewizora. Single? A co mają powiedzieć rozwiedzeni, którzy jeszcze sobie życia nie poukładali na nowo? No tak, takimi ludźmi tradycja katolicka się nie zajmuje, to chrześcijańscy wykolejeńcy, wyrzutki, którzy nie wpasowują się w "rodzinne świętowanie"... Nawet goszcząc w swoich byłych domach, czego mają sobie życzyć...? A czego mogą sobie życzyć ludzie "zawieszeni w próżni", którzy nie wiedzą na czym stoją, próbując budować coś od nowa? Czego mogą sobie życzyć ludzie bezdomni, samotni, sieroty, którym zabrakło rodzin...? Też nie wpasowują się w te święta... Prezenty? Dla samego siebie? Dla ludzi, o których nawet nie jest się pewnym, czy tego sobie życzą? Patrząc na drugą stronę świątecznego medalu, zaczynam rozumieć tych, którzy jeżeli nie mogą spędzić tego czasu według "szczęśliwego standardu rodzinnego", wolą ten okres spędzić gdzieś z dala od świątecznego, "rodzinnego" szału szczęścia i radości...
Czego sobie wtedy życzą? Żeby kolejne święta, jeśli już mają i muszą być, były spokojniejsze, bardziej zrównoważone pod każdym względem...? Poukładania sobie życia? Brrrr.... tego nie muszą sobie życzyć, bo przecież do tego dążą od początku zmian, które w ich życiu nastąpiły. Single, samotni, rozwiedzeni organizują sobie życie dzień po dniu i bez tych życzeń, szukają swojej drogi do szczęścia... Bo przecież święta to też czas życzeń... Próbowałem rozejrzeć się wokół siebie w poszukiwaniu tych reklamowych, szczęśliwych rodzin... niestety, najczęściej bywa tak, że kiedy zaczyna się myśleć o marzeniach, potrzebach, jeszcze bardziej na zasadzie kontrastu wypływają troski i problemy, przeszkadzające w osiągnięciu tego "życzeniowego szczęścia". Tak po prostu jesteśmy skonstruowani, i te dni w poradni, dni przecież radosne, świąteczne pokazały mi, ile trosk i niepokojów siedzi w ludziach, którym składałem życzenia. A może ci ludzie zgubili umiejętność cieszenia się drobnymi, zwykłymi przyjemnościami życia codziennego? Troski i kłopoty codziennej egzystencji zdominowały nawet drobne, codzienne radości... to bardzo mocno było słychać z wypowiedzi ludzi, którzy odwiedzili mnie w pracy. Może czas najwyższy nauczyć się cieszyć z codzienności, bo dzień po dniu mija w pogoni za tym wielkim szczęściem, i tylko za nim...
0 komentarze:
Prześlij komentarz